Σκέψεις....

Βλέποντας τη χώρα να βουλιάζει και τον κόσμο να μη ξέρει από πού να πιαστεί, ένα μόνο πράγμα μπορεί κάποιος νέος να σκεφτεί: ΦΕΥΓΩ. Ίσως δεν είναι λύση να παρατήσεις τον τόπο που γεννήθηκες αλλά όταν πλέον δε μπορείς να έχεις όχι απλά «ένα σπίτι, ένα αυτοκίνητο και την υγεία σου» αλλά ούτε καν δουλειά έχει έρθει η ώρα για αποφάσεις. Αποφάσεις που πονάνε τη χώρα που χάνει τους νέους, το πιο ενεργό και παραγωγικό κομμάτι της κοινωνίας της (ή τουλάχιστον έτσι θα έπρεπε να είναι) . Έτσι πέρα από την απογοήτευση της ύφεσης υπάρχει και η αγωνία για την επόμενη μέρα, αν θα υπάρξει και πώς θα είναι αυτή.

Οι μεγάλες πόλεις σαφώς και βιώνουν πιο έντονα το φαινόμενο και πλέον δε μπορεί κάποιος να φύγει από τον τόπο του για μία δουλειά στην Αθήνα. Ένα νέο κύμα ανθρώπων ετοιμάζεται να αποχωρήσει από το καράβι που βουλιάζει και λέγεται Ελλάδα. Είναι σίγουρα μία από τις ομορφότερες χώρες του κόσμου αλλά τι έχει κάνει ο λαός και κυβερνήσεις γι αυτό; Ίσως δώσανε μερικά λεφτά αλλά εδώ έγινε και κάποιου άλλου είδους σπατάλη. Ο κόσμος παίρνοντας τα λεφτά δε φρόντισε να επενδύσει σωστά τα χρήματά του κάνοντας μόνο τα όνειρα του πραγματικότητα και «ανεβαίνοντας σκαλοπάτι» στην κοινωνική του τάξη. Αυτό όμως είχε αποτέλεσμα η Ελλάδα να ζει σε ένα παραμύθι ευημερίας που τελικά ήταν «πλαστικό» όπως και τα χρήματα που όλοι «είχαν κάπου μακριά…». Έτσι ήρθε η ώρα που αυτά τα λεφτά έπρεπε να επιστραφούν στην πηγή(τράπεζες) και όχι με μικρό τόκο. Και κάπου εδώ έρχεται η οικονομική κρίση…

Σαν κεραυνός εν αιθρία ακούγεται σε όλους τους έλληνες ο νέος «δικτάτορας» που λεγεται ΔΝΤ. Ο καθένας μπορεί να συμφωνεί ή όχι για τους δικούς του λόγους και στην προκειμένη περίοδο δεν είναι καιρός για διαμάχες. Απλά η αλήθεια πονάει πιο πολύ όταν την ακούς από κάποιον ξένο… κανείς δεν το περίμενε, όλα φαινόταν να είναι κανονικά μέχρι που οι αριθμοί τελικά δεν ήταν σωστά (με δόλο ή χωρίς κανείς δεν ξέρει…). Ουσιαστικά το ΔΝΤ αποκάλυψε αυτό που γίνεται στη χώρα γιατί είναι δύσκολο να πει κάποιος ότι «δεν ήξερε». Έτσι η χώρα βρίσκεται σε μία ελεύθερη πτώση και περιμένουμε να δούμε το τέλος…. έχει ακόμη δρόμο, δύσκολο μεν αλλά όλοι θα ήθελαν να δουν την χώρα μας να βγαίνει νικήτρια. Υπάρχουν όμως κάποιες ερωτήσεις για το τι οδήγησε σε αυτή την κατάσταση οι οποίες πρέπει να απαντηθούν προσωπικά από τον καθένα….

Μήπως τελικά αυτή δεν ήταν μία οικονομική κρίση αλλά μία περίοδος «ομαλοποίησης» της ζωής των ελλήνων; Μήπως οι έλληνες πρέπει να αρχίσουν να ζουν με «κανονικά» λεφτά και ανάλογα με το εισόδημα να καθορίζουν την καθημερινότητα τους; Μήπως πρέπει η «μεγάλη ζωή» τελικά να γίνει μία καθημερινότητα ευτυχισμένων ανθρώπων όχι ανάλογα με τα πανέρια των κέντρων διασκέδασης και του αυτοκινήτου; Εν τέλει… μήπως πρέπει να μάθουν όλοι να ζουν με λιγότερα;